بمب اتمی Mark 7 که در سال ۱۹۵۲ رونمایی شد، یک بمب هسته ای تاکتیکال بود که برای حمل شدن توسط جنگنده ها و بمب افکن ها طراحی شده بود. قدرت انفجار این بمب ۹ کیلوتن بوده که حدود دو سوم قدرت بمب اتمی بود که در هیروشیما به کار گرفته شد، هر چند در مقایسه با بمب موسوم به «پسر کوچک» بسیار کوچکتر و کم حجم تر بود. در لحظه انفجار، یک گنبد از ذرات آب تشکیل می شود که بعد از هفت ثانیه ارتفاعش به ۲۶۰ متر می رسد. شکل کلی این گنبد از ذرات آب شبیه مخروطی با شیب ۴۵ درجه در دو طرف است. قطر این گنبد در ثانیه ۲۰ پس از انفجار به تقریبا ۱۲۰۰ متر می رسد. هدف این تست اتمی ظاهراً تشخیص موثر بودن آن در مقابله با کشتی های سطحی و همچنین زیردریایی هایی که به سطح آب می آمدند بوده است. بمب Mark 7 خیلی زود در سایه بمب هایی قرار گرفت که بسیار قدرتمندتر بودند. بمب گرما هسته ای B53 که در سال ۱۹۶۱ معرفی شد قدرت انفجاری معادل ۹ مگا تن داشت که قدرتمندترین بمبی بود که وارد سرویس ارتش ایالات متحده می شد.
در مقایسه، قدرت بمب اتمی Mark 7 تنها ۹ کیلوتن بود و این یعنی بمب B53 1000 برابر قوی تر از این بمب بوده که نتیجه انفخجار آن را در ویدیو منتشر شده می بینید. آخرین ببم B53 در سال ۲۰۱۱ از هم جدا شد و بدین ترتیب بود که بمب B83 به عنوان قدرتمندترین بمب اتمی در زرادخانه هسته ای ایالات متحده باقی ماند. قدرت بمب اتمی B83 تنها ۱.۳ مگا تن یعنی ۱۳۰۰ کیلو تن است. معاهده محدود ممنوعیت تست بمب های اتمی که در سال ۱۹۶۳ منعقد شد، آزمایش بمب های اتمی در دریا، خشکی و فضا را ممنوع می کرد.
